Het is 8 november, een donderdag in 2018. En vandaag is zo’n dag die net even wat leuker is dan de andere dagen. Waarom? Omdat er zelden zoveel dingen samenkomen op één dag wat betreft mijn muzikale leven. Ooit speelde ik in mijn keldertje tot mijn stokken versplinterd waren mee met Guns ’n Roses. Onder andere. Naast rock waagde ik me ook aan de eerste jazz platen. Dit allemaal overigens nadat ik het nodige antiek en verfblik had verwoest met de Beatles; het werd tijd voor wat ruigers.
Ach, later kalmeerde ik wel weer een beetje hoor.
Vele jaren later arrangeerde ik voor het eerst voor strijkkwartet en Zosja. Naast componeren is arrangeren ook iets wat ik ontzettend leuk vind om te doen, zeker als het door die helden en heldinnen van Fuse wordt uitgevoerd.
En toen kwam vandaag; voor de show van Giel Beelen (die is dus heel vroeg) heb ik een arrangement mogen magen van het alom bekende ‘Sweet Child O’ Mine’ van Guns ’n Roses. Vervolgens hebben we er in de Fuse-molen iets heel tofs van gemaakt. Voor mij extra bijzonder omdat ik toch stiekem wel heel veel naar deze plaat heb geluisterd vroeger. En hoe leuk om mijn buddies in Fuse los te horen gaan in een soort van minimal-rock-space-arrangement.. Julia nailt de ultieme Slash solo zelfs.
Maar de dag is nog niet voorbij.
Ik hou van gekke crossovers (en Fuse natuurlijk ook); waarom niet eens een keer stukjes uitspraken van Johan Cruijff, de beroemde nummer 14, verwerken in een drumsolo? Dat resultaat was een poosje terug al op internet te vinden en is op de radar gekomen van De Wereld Draait Door. Toen wij daar vorige week met Fuse en Jeangu te gast waren, werd er een afspraak gemaakt voor een speciale artistieke versie van dit project. Er werd een toffe locatie geregeld, een goeie crew, en het resultaat is vandaag te zien in de uitzending. Ik ben er heel blij mee. 19.00 De Wereld Draait Doorrrrrrrr.
Bedankt Fuse, bedankt Slash en bedankt Johan!